آن باش که هستی

آن باش که هستی

گویند شغالی، چند پر طاوس بر خود بست و سر و روی خویش را آراست و به میان طاوسان در آمد. طاوس ها او را شناختند و با منقار خود بر او زخم هازدند .
شغال از میان آنان گریخت و به جمع همجنسان خود بازگشت؛ اما گروه شغالان نیز او را به جمع خود راه ندادند و روی خود را از او بر می گرداندند .

شغالی نرمخوی و جهاندیده، نزد شغال خودخواه و فریبکار آمد و گفت: اگر به آنچه بودی و داشتی، قناعت می کردی، نه منقار طاوسان بر بدنت فرود می آمد و نه نفرت همجنسان خود را بر می انگیختی .           

آن باش که هستی و خویشتن را بهتر و زیباتر و مطبوع تر از آنچه هستی، نشان مده که به اندازه بود، باید نمود.

مآخذ قصص و تمثیلات مثنوی، چاپ امیرکبیر، چاپ چهارم، ص 92 .


داستان واقعی

داستان واقعی

این یک داستان واقعی درباره سربازی است که پس از جنگ ویتنام می خواست به خانه خود بازگردد...
داستان واقعی

این یک داستان واقعی درباره سربازی است که پس از جنگ ویتنام می خواست به خانه خود بازگردد...

 سرباز قبل از این که به خانه برسد، از نیویورک با پدر و مادرش تماس گرفت و گفت: پدر و مادر عزیزم، جنگ تمام شده و من می خواهم به خانه بازگردم، ولی خواهشی از شما دارم.
 رفیقی دارم که می خواهم او را با خود به خانه بیاورم...

پدر و مادر او در پاسخ گفتند: ما با کمال میل مشتاقیم که او را ببینیم...

پسر ادامه داد: ولی موضوعی است که باید در مورد او بدانید، او در جنگ به شدت آسیب دیده و در اثر برخورد با مین یک دست و یک پای خود را از دست داده است و جایی برای رفتن ندارد و من می خواهم که اجازه دهید او با ما زندگی کند!

پدرش گفت: پسر عزیزم، متأسفیم که این مشکل برای دوست تو به وجود آمده است. ما کمک می کنیم تا او جایی برای زندگی در شهر پیدا کند...!

پسر گفت:  نه، من می خواهم که او در منزل ما زندگی کند!

آن ها در جواب گفتند: نه، فردی با این شرایط موجب دردسر ما خواهد بود. ما فقط مسئول زندگی خودمان هستیم و اجازه نمی دهیم او آرامش زندگی ما را برهم بزند. بهتر است به خانه بازگردی و او را فراموش کنی...

در این هنگام پسر با ناراحتی تلفن را قطع کرد و پدر و مادر او دیگر چیزی نشنیدند...

چند روز بعد پلیس نیویورک به خانواده پسر اطلاع داد که فرزندشان در سانحه سقوط از یک ساختمان بلند جان باخته و آن ها مشکوک به خودکشی هستند!

پدر و مادر آشفته و سراسیمه به طرف نیویورک پرواز کردند و برای شناسایی جسد پسرشان به پزشکی قانونی مراجعه کردند.
 اما با دیدن جسد، قلب پدر و مادر از حرکت ایستاد.

پسر آن ها یک دست و یک پای خود را در جنگ از دست داده بود...!                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                بنازم به پدران و مادران و همسران جانبازان که با منت از ایشان مراقبت کرده و بر این کار خویش میبالند و ایشان را ولی نعمت خود می دانند.                                                                                                                                                                                  
 سرباز قبل از این که به خانه برسد، از نیویورک با پدر و مادرش تماس گرفت و گفت: پدر و مادر عزیزم، جنگ تمام شده و من می خواهم به خانه بازگردم، ولی خواهشی از شما دارم.
 رفیقی دارم که می خواهم او را با خود به خانه بیاورم...

پدر و مادر او در پاسخ گفتند: ما با کمال میل مشتاقیم که او را ببینیم...

پسر ادامه داد: ولی موضوعی است که باید در مورد او بدانید، او در جنگ به شدت آسیب دیده و در اثر برخورد با مین یک دست و یک پای خود را از دست داده است و جایی برای رفتن ندارد و من می خواهم که اجازه دهید او با ما زندگی کند!

پدرش گفت: پسر عزیزم، متأسفیم که این مشکل برای دوست تو به وجود آمده است. ما کمک می کنیم تا او جایی برای زندگی در شهر پیدا کند...!

پسر گفت:  نه، من می خواهم که او در منزل ما زندگی کند!

آن ها در جواب گفتند: نه، فردی با این شرایط موجب دردسر ما خواهد بود. ما فقط مسئول زندگی خودمان هستیم و اجازه نمی دهیم او آرامش زندگی ما را برهم بزند. بهتر است به خانه بازگردی و او را فراموش کنی...

در این هنگام پسر با ناراحتی تلفن را قطع کرد و پدر و مادر او دیگر چیزی نشنیدند...

چند روز بعد پلیس نیویورک به خانواده پسر اطلاع داد که فرزندشان در سانحه سقوط از یک ساختمان بلند جان باخته و آن ها مشکوک به خودکشی هستند!

پدر و مادر آشفته و سراسیمه به طرف نیویورک پرواز کردند و برای شناسایی جسد پسرشان به پزشکی قانونی مراجعه کردند.
 اما با دیدن جسد، قلب پدر و مادر از حرکت ایستاد.

پسر آن ها یک دست و یک پای خود را در جنگ از دست داده بود...!                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               بنازم به پدران و مادران و همسران جانبازان که با منت از ایشان مراقبت کرده و بر این کار خویش میبالند و ایشان را ولی نعمت خود می دانند.                                                                                                                                                                                  

روزه گرفتن برای چیست؟

روزه گرفتن برای چیست؟

برخی تصور می‎کنند روزه گرفتن برای سلامتی و بیمه کردن بدن برای یک سال سلامتی است.

برخی دیگر روزه‎ی ماه مبارک را وسیله‎ای برای نیل به یک حال معنوی و عرفانی تلقی می‎کنند.

برخی دیگر روزه می‎گیرند تا اراده‎ی خود را قوی کنند.

اما ...
اما باید دانست گرچه تمام آنچه گفته شد از اثرات روزه گرفتن در ماه مبارک رمضان خواهد بود...
ولی...
ولی هدف ما از روزه گرفتن این حرف‎ها نیست.
روزه فریضه‎ای است الهی و ما برای اطاعت امر خداوند ( #تعبد) است که روزه می‎گیریم.
16 ساعت (یا بیشتر) روزه‎داری در هوای گرم برای تبعیت است و ابراز بندگی و خضوع و فرمانبرداری.

بنابراین اینکه به ما ایراد بگیرند که ای داد!!! چرا روزه می‎گیرید؟ کجایش برای بدن مفید است؟
در جواب می‎گوییم ما به نیت سلامت بدن روزه نمی‎گیریم!
اینکه به ما ایراد بگیرند که ای داد!!! روزه خُلق را تنگ می‎کند؛ کجایش نشاط معنوی دارد؟
در جواب می‎گوییم: ما به نیت نشاط معنوی روزه نمی‎گیریم.
...
گاهی انجام اوامر الهی سخت است
مثل روزه
گاهی سردرد دارد
خستگی دارد
تشنگی دارد
اما همه‎ی
این‎ها
برای
خدا
و اجرای امر اوست...

فارغ از تمام حرف‎هایی که به مخالفان می‎زنیم
به شما
دوست مسلمان
و شیعه
و خواهر و برادر بزرگوار
یادآوری می‎کنیم:
بیاییم نیت‎هایمان را
در انجام فرائض الهی
بازبینی کنیم
و همه چیز را
خالص
برای او
قرار دهیم.                                                                                                                                                                                      

دلگیر مباش .

دلگیر مباش .
دلت که گیر باشد رها نمی شوی
یادت باشد
خداوند بندگانش را

با آنچه بدان دل بسته اند

می آزماید.

                                  

انرژی مثبت

انرژی مثبت

 مارک تواین یکبار گفت:
 من سن زیادی دارم و بسیاری از مشکلات بزرگ را می شناسم، اما اکثر آنها هیچگاه اتفاق نمی افتند.

 وقتی شما نگران هستید، یک تصور غیر واقعی از آینده را در ذهن خود ایجاد می کنید؛ و اعتقاد به این تصور، موجب ایجاد احساس منفی در شما میشود.

 به عبارت ساده تر، شما بدون هیچ دلیل قابل قبولی، خودتان را از آینده می ترسانید.


 نگرانی را از خود دور کنید، ایمان داشته باشید که زمان ،حلّال مشکلات است، در زندگی با امید زندگی کنید و اجازه دهید انرژی های مثبت وجودتان آزاد شود، نگذارید امواج منفی، قدرت فکر و اراده و پشتکار شما را مسدود کند.