چوپان دروغگو

چوپان دروغگو

شده بود حکایت چوپان دروغگو. حرف راستش را هم دیگر کسی باور نمی کرد. اگر می گفت

آتش گرفتم، کسی حاضر نبود یک ظرف نفت رویش بریزد و خلاصش کند؛ چه رسد به آب. توی

شوخی و برخوردهای غیر جدی، مثل گاوپیشانی سفید بود.

با این وصف، وضع آن روز غیر از همیشه بود.خمپاره درست خورده بود جلوی در سنگرشان. هنوز گرد و غبار ننشسته بود و ترکش های علاف پرپر می کردند که دیدیم یک نفر که گویی صدایش از ته چاه در می آید، با ناله جانسوزی مرتب می گوید: کمک .. کمک .. کمک کنید! نزدیک رفتیم دیدیم بله، خودش است. از بس از او رودست خورده بودیم، پایمان پیش نمی رفت. می گفتیم مثل همیشه باز

می خواهد اذیت کند؛ اما چشم مان که به خون روی زمین و سر و وضع آشفته او افتاد، کوتاه آمدیم

و گفتیم: چی شده بیخودی شلوغش کردی؟ و او در حالی که واقعا مجروح شده بود و جفت پاهایش

را گرفته بود و به خودش می پیچید، از رو نرفته و شکسته و بسته می گفت: کمک! کمک به جبهه های

جنگ تحمیلی؛ کمک کنید! درست مثل بچه بازیگوشی که می گویند اگر دل و جگرش هم بیرون بیاید،

با آنها بازی می کند، داشت می مرد ولی دست از شوخی بر نمی داشت.