شادی مؤمن به فرمانبرداری از پروردگارش است

﷽

از حکمت های نورانی حضرت امیرمومنان صلوات الله علیه

«سُـرورُ المُؤمنِ بطاعَةِ رَبّـهِ وَ حُزنهُ عَلی ذَنبِـهِ »

شادی مؤمن به فرمانبرداری از پروردگارش است و اندوه او بر گناه خویش است.

معیار و ملاک، آن است که زندگانی و کار و گفتار و رفتار ما رنگ طاعت داشته باشد، نه معصیت. اگر مطیع بودیم، خرسند باشیم و اگر نافرمان بودیم، اندوهگین شویم.

میزان در آخرت، همین طاعت و عصیان است و غم و شادی آن دنیا حساب است.

آنچه بهشت آفرین است، در اطاعت پروردگار بودن است و آنچه برایمان جهنم ساز است، گناه است.

با این حساب، بسیاری از خوشحالان خرسند، باید زانوی غم در بغل بگیرند و بسیاری از غمگینان رنجدیده، باید خرسند و مسرور باشند، چون آنان دور از طاعت اند، و اینان دور از عصیان.

خوشا آنان که در غم و شادی هم معیار داشته باشند.

غرر و دُرر ج1 ص 516