اشک از چشمانم سرازیر شد ...

ستارخان در خاطراتش می گوید:

من هیچوقت گریه نکردم،

چون اگر گریه می کردم آذربایجان شکست می خورد

و اگر آذربایجان شکست می خورد ایران شکست می خورد.

اما در زمان مشروطه یک بار گریستم.

و آن زمانی بود که 9 ماه در محاصره بودیم بدون آب و بدون غذا.

از قرارگاه آمدم بیرون، مادری را دیدم با کودکی در بغل، کودک از فرط گرسنگی به سمت بوته علفی رفت و بدلیل ضعف شدید بوته را با خاک ریشه می خورد، با خودم گفتم الان مادر کودک مرا فحش می دهد و می گوید لعنت به ستارخان.

اما مادر، فرزند را در آغوش گرفت و گفت:

"اشکالی ندارد فرزندم، خاک می خوریم، اما خاک نمی دهیم."

آنجا بود که اشک از چشمانم سرازیر شد ...

زنده و جاویدان باد نام کسانی که بخاطر عزت این مملکت و آب و خاک، جانانه ایستادند