خداوند، آگاه ترین کس به مصلحت بندگان

نعمت هایی که خداوند در اختیار بندگانش قرار می دهد، حساب شده و بر اساس شایستگی و مصلحت آنهاست. پروردگار بر اساس حکمت و مصلحت پنهانی خویش، گروهی را از نعمتی بهره مند و گروهی را از آن، بی بهره می کند؛ برخی را نام آور و برخی را نیز بی نام و نشان می سازد یا بعضی را تهی دست و بعضی دیگر را توانگر می گرداند که بی گمان، هر کدام از این حال ها به سود و صلاح بندگان و بنا بر هدف و منظوری است. به تعبیر زیبای سعدی:

آن کس که توانگرت نمی گرداند  او مصلحت تو بهتر از تو داند 

در قرآن کریم نیز می خوانیم:

وَلَوْ بَسَطَ اللّه ُ الرِّزْقَ لِعِبادِهِ لَبَغَوا فِی الاَرْضِ. (شورا: 27)

و اگر خداوند، رزق را برای بندگانش گسترده سازد، در زمین طغیان و ستم می کنند.

سعدی در این باره حکایتی دارد که شنیدنی است: «روزی حضرت موسی علیه السلام فقیری را دید که از شدت تهی دستی، برهنه، روی ریگ بیابان خوابیده است. چون فقیر، موسی علیه السلام را دید، به او گفت: «ای موسی! دعا کن که خداوند متعال، مرا از رزقش بهره مند گرداند که از بی طاقتی به جان آمدم. موسی علیه السلام در حق او دعا کرد و رفت. (و بدین گونه حال آن مرد از نظر مادی به بهبودی گرایید). پس از چند روز، موسی علیه السلام از همان مسیر باز می گشت که دید همان فقیر را دستگیر کرده اند و جمعیتی بسیار بر گِردش اجتماع نموده اند. پرسید: چه حادثه ای رخ داده است؟ گفتند: این مرد، شراب خورده و عربده کشیده و شخصی را کشته است. اکنون او را دستگیر کرده اند، تا قصاص نمایند. موسی علیه السلام چون چنین دید، از دعایی که در حق او کرده بود، استغفار کرد (و دانست که تهی دستی او به صلاح وی بوده است)».

گربه مسکین اگر پر داشتی  تخم گنجشک از جهان برداشتی 

آن دو شاخ گاو اگر خر داشتی  نسل آدم از زمین برداشتی 

* * *

پیام متن:

او هر چه می کند، چو صوابست و محض خیر  پس ما چرا حدیث ز چون و چرا کنیم 

سر در نهیم در ره او هر چه باد باد  تن دردهیم و هر چه رسد، مرحبا کنیم